Opinie "Sire, er zijn geen winnaars meer": het immense verschil in topsportcultuur tussen België en Nederland

Om te beginnen de naakte cijfers: België haalde twee keer goud, twee keer zilver en twee keer brons. Even goed als in Atlanta, onze beste Olympische Spelen na 1948. Nederland haalde acht keer goud, zeven keer zilver en vier keer brons, toch een stukje beter nog.

Onze noorderburen eindigden er elfde mee in de medaillestand. Tussen alle grote landen, ver boven ons eigen Belgenlandje. En toch waren ze in Nederland iets minder tevreden dan bij ons. Delegatieleider Maurits Hendriks vond het wat magertjes. Zeker de tien vierde plaatsen staken hem de ogen uit.

In 2012 hadden ze nog 20 medailles, nu dus 'amper' 19. En dat terwijl de Belgen kirren van genot en plezier met zes stuks. Het verschil in topsportcultuur kan eigenlijk niet groter zijn.

Exemplarisch: de manier waarop Dafne Schippers baalde als een stekker na het behalen van zilver op de 200 meter. Het deed ons spontaan denken aan Marit Bouwmeester, die in Londen niet tevreden was met zilver in het zeilen.

Evi Van Acker was toen dolgelukkig met brons. Vier jaar later werd het niets voor onze landgenote en stond Bouwmeester - eindelijk - bovenaan. Het moge nu al duidelijk zijn wie onze topfavoriete voor Tokio 2020 is. En het is geen Belgische.

Het is ook vaker alles of niets bij de Nederlanders. Epke Zonderland viel van de rekstok, omdat hij zin had in een ongeziene combinatie. Het leverde hem in Londen goud op, nu niets. Maar ook dat is soms interessanter dan de keuze voor de derde plaats.